SZKOLENIA OTWARTE
PROJEKTY SPECJALNE
SZKOLENIA ZAMKNIĘTE
DODATKI
Newsletter
Innowacyjność

baner

 


Innowacyjność to jeden z wiodących trendów w 2014 roku. Innowacyjność gospodarki to zdolność i motywacja przedsiębiorców do prowadzenia badań naukowych polepszających i rozwijających produkcję, do poszukiwania nowych rozwiązań, pomysłów i koncepcji.
Innowacje prowadzą do tworzenia nowych produktów, do ulepszania technologii, zwiększenia efektywności i tym samym do zwiększenia konkurencyjności gospodarki wobec innych krajów.


Anonsujemy Państwu szkolenia z tego obszaru w formule zamkniętej lub zapraszamy na najbliższe szkolenie otwarte:  „Wykorzystanie innowacji i metod twórczego myślenia w zarządzaniu przedsiębiorstwem”, które odbędzie się w Warszawie w dniach 17 - 18 marca 2014 r. zobacz więcej.

 

Czym jest innowacyjność w zarządzaniu firmą? To wychodzenie poza standard, czyli wzbogacanie przedsiębiorstwa o nowe funkcje rozwojowe, dotyczące kierowania projektami, marketingu, komunikacji oraz kreatywnego działania.


Dlaczego w ogóle warto twórczo myśleć? Jest kilka powodów. Przede wszystkim dlatego, że twórcze myślenie nie jest jeszcze wystarczająco spopularyzowane i tym samym wykorzystywane przez polskie firmy. Także dlatego, że jego zastosowanie nie wymaga specjalistycznej wiedzy oraz skomplikowanego warsztatu, a tym samym jest łatwo dostępne dla małych i średnich przedsiębiorców. Inny powód to możliwość wdrażania innowacji zarówno w obszarze organizacji, zarządzania, marketingu, jak i produkcji. Kolejna przyczyna jest taka, że rozmawiając o innowacjach w Polsce, myślimy przede wszystkim o przynoszą wymierne efekty raczej w postaci infrastruktury niż twórczej myśli.


Z raportów dotyczących poziomu innowacyjności polskich przedsiębiorstw możemy dowiedzieć się, że najważniejsze problemy z wdrażaniem innowacji w Polsce to brak środków finansowych, brak współpracy nauki z biznesem i niskie kwalifikacje pracowników. Z żadnego z raportów nie dowiemy się natomiast, że takim problemem jest także brak umiejętności twórczego myślenia, czy też brak kreatywności wśród przedsiębiorców. Dlaczego tak rzadko się o tym wspomina? Może dlatego, że prowadzący badania do raportów nie wskazał tych problemów w ankiecie, a nieczęsto uczestnicy badań uzupełniają rubrykę „inne problemy (proszę opisać)”? Tak czy inaczej, z poziomem kreatywności polskiego społeczeństwa, zarówno pracowników, jak i pracodawców, nie jest najlepiej.


Jesteśmy mało kreatywni nie dlatego, że brakuje nam środków finansowych, instytucji wspierających innowacje czy odpowiednich regulacji prawnych. Dzieje się tak, bo od przedszkola aż do uniwersytetu, w domu, w szkole i w pracy, wpaja się nam naukę pamięciową, skoncentrowaną na bezrefleksyjnym utrwalaniu często przestarzałej wiedzy. Przez cały okres swojego dojrzewania w społeczeństwie jesteśmy nagradzani za przestrzeganie ustalonego porządku, a jakiekolwiek próby jego twórczego podważania są odrzucane bez jakiejkolwiek dyskusji.


Kreatywne myślenie nie oznacza jednak zgody na chaos. Najwybitniejsi twórcy i wynalazcy wiedzą, że twórcze myślenie, mimo że uzależnione od wyobraźni, jest procesem zorganizowanym i powtarzalnym. Jest procesem multidyscyplinarnym, a zatem umożliwia uczestnictwo przedstawicieli rożnych dziedzin naukowych czy zawodowych – zarówno inżynierów, jak i psychologów.


Przedsiębiorstwa, w odróżnieniu od szkół czy instytucji, mają możliwość organizowania się w dowolny sposób, a tym samym możliwość wdrażania metod inwentycznych, ustalania procedur, szkolenia w pracowników czy wdrażania innowacyjnych rozwiązań. Mamy nadzieję, że wiedza zawarta w tym artykule pozwoli pracownikom odpowiedzialnym za rozwój przedsiębiorstw zapoczątkować przekształcanie ich miejsca pracy w przedsiębiorstwa kreatywne.



Kilka definicji


Jednym z przejawów kreatywności społeczeństwa jest pojawianie się w użyciu nowych słów opisujących nowe zdarzenia czy produkty, nie mieszczące się w dotychczasowym słowniku.
Takimi nowymi słowami w języku polskim są właśnie inwentyka oraz innowatyka.
Inwentyka definiowana jest jako metodyka poszukiwania twórczych rozwiązań zdefiniowanych problemów, pobudzania twórczego myślenia w różnych dziedzinach.

Z kolei innowatyka – to dziedzina wiedzy zajmująca się innowacjami, prawidłowościami związanymi z ich powstawaniem jako produktów twórczego myślenia, stosowaniem i wykorzystaniem a także metodami stymulacji ich tworzenia, sposobami testowania oraz warunkami ich wdrażania i dyfuzji.



Układ nerwowy firmy


Przedsiębiorstwo jest systemem zorganizowanym, wyposażonym w różnorodne funkcje powodujące, że żyje, czyli produkuje, świadczy usługi i dostarcza je konsumentom. Układ nerwowy przedsiębiorstwa to procesy oraz opisujące je procedury, instrukcje oraz regulaminy. To, w jakie funkcje wyposażone jest przedsiębiorstwo decyduje o tym, jak się rozwija.

Przedsiębiorstwo posiadające wyłącznie funkcje w tradycyjnych obszarach (księgowość, kadry, administracja, sprzedaż, produkcja)  nie stanie się nigdy przedsiębiorstwem innowacyjnym. Innowacyjność to wychodzenie poza standard, czyli wzbogacanie przedsiębiorstwa o funkcje rozwojowe (zarządzania projektami, marketingu, komunikacji, w tym także kreatywności).  Wyposażenie przedsiębiorstwa w funkcje kreatywności, a co za tym idzie przygotowanie odpowiednich procesów i procedur oraz instrukcji, zatrudnienie wykwalifikowanych pracowników oraz wydzielenie do ich dyspozycji zasobów  to warunki niezbędne do podnoszenia poziomu konkurencyjności przedsiębiorstwa.


Przebieg procesu twórczego myślenia w przedsiębiorstwie, podobnie jak przebieg procesów określonych jako tradycyjne, powinien mieć charakter cykliczny, tzn. wdrożenie jednego pomysłu powinno inicjować kolejne w tym samym lub innym obszarze działalności przedsiębiorstwa. Jedynie powtarzalność procesów twórczych, wejście w tzw. „podwójną pętlę uczenia się” gwarantuje stały rozwój i wzrost przedsiębiorstwa.


Proces myślenia twórczego różni się od innych procesów stosowanych w przedsiębiorstwie, w tym także od komplementarnego procesu rozwiązywania zadań. Różnice pomiędzy procesami dotyczą przede wszystkim dopuszczenia w procesie myślenia twórczego fazy nie zajmowania się przedmiotem (zadaniem/problemem), uwzględnienia wyobraźni obok wiedzy i doświadczenia jako czynnika twórczego, ale przede wszystkim uznania znaczenia olśnienia – czyli elementu irracjonalnego. Różnice te widać szczególnie dobrze jeżeli zestawimy obydwa procesy:
 

 


Etapy twórczego myślenia


Proces myślenia twórczego składa się z kilku etapów. Przechodzenie przez poszczególne etapy wymaga zastosowania odpowiednich metod inwentycznych. Współcześnie w praktyce wykorzystywanych jest co najmniej 60 rożnych metod poszukiwania twórczych rozwiązań. Metody te różnią się od siebie nie tylko organizacją, ale także:

  • przedmiotem: metoda dobrych przykładów może być wykorzystywana do identyfikowaniu problemów, metoda „ustawiania na nowo” do ich oceny, a metoda „burzy mózgów” do znajdowania rozwiązań,
  • zakresem: metoda „reszt” czy metoda przekładu to metody cząstkowe, które są wykorzystywane na poszczególnych etapach procesu innowacyjnego, natomiast metoda innowacji funkcjonalnej czy metoda delficka to metody kompleksowe, umożliwiające przeprowadzenie całego procesu innowacji,
  • podmiotem: są metody indywidualne (możliwe do realizacji przez pojedyncze osoby) np. metoda „gra ze słowami” czy metoda analogii,  ale też metody zespołowe (do których niezbędne jest zaangażowanie wielu osób) np. metoda delficka, metoda „Philips 66”. W końcu są metody możliwe do realizacji w środowisku wewnętrznym przedsiębiorstwa np. metoda „burzy mózgów” oraz takie, których powodzenie uwarunkowane jest udziałem osób niezwiązanych z przedsiębiorstwem, na przykład metoda innowacji funkcjonalnej.


W literaturze opisującej metody inwentyczne znaleźć można szereg rożnego rodzaju klasyfikacji metod inwentycznych, które ułatwiają użytkownikom odpowiedni ich dobór do poszczególnych procesu myślenia twórczego. Najobszerniejszą klasyfikację zaproponował Zbigniew Martyniak w swoim „Wstępie do inwentyki”. Podzielił on metody na cztery obszary odpowiadające etapom procesu twórczego:

  1. Metody definiowania i rozpoznawania problemów: definicji, dobrowolnych ograniczeń, dobrych przykładów, etymologiczna, piasku, pogranicza, reszt, stref pośrednich, teratologiczna, twierdzeń ogólnych, ustawienia na nowo, zastosowania teorii.
  2. Metody zbierania informacji i modelowania problemów: „czarnej skrzynki”, eksperymentu, fenomenologiczna, modeli analogicznych, „naznaczania”, obserwacji, prezentacji, pomiaru, reprezentacji.
  3. Metody analizy i oceny problemów: „adwokata”, antyhistoryczna, analizy, badania odchyleń, instrukcji graficznej, historyczna, lokalizacji, klasyfikacji, krytyczna, maksymalnego i minimalnego nasilenia cech, małych zmian, „obustronności’, odpowiedniości między teoriami, „progów”, rewizji hipotez, rozdzielania czynników, separacji wpływów, struktur ukrytych, „szczegółów”, szukania związków, „wymiarowania”.
  4. Metody znajdowania rozwiązań: automatyzacji, „burzy mózgów”, harmonizacji, kolejnych przybliżeń, kombinacji dwóch teorii, macierzy odkrywczej, niekompetencji, „nowego spojrzenia”, „nowego materiału”, „płodozmianu”, podziału dychotomicznego, przekładu, przeniesienia analogicznego, przeniesienia koncepcji, rekodyfikacji, specjalnych organów, ustalania norm, wykorzystania błędów.


Większość metod inwentycznych powstawała i ewoluowała w USA, co powoduje, że mają one bardzo pragmatyczny charakter. Pomimo ich różnorodności można wskazać kilka cech wspólnych dla wszystkich metod inwentycznych:

  • Proces odkrywczy można odtworzyć,
  • Proces odkrywczy ma we wszystkich dziedzinach taki sam przebieg,
  • Grupa multidyscyplinarna jest jednostką operacyjną poszukiwań,
  • Odkrycia następują w podświadomości, a przeniknąć do świadomości mogą tylko poprzez uwolnienie umysłu od hamulców i ograniczeń,
  • Odkrycie następuje w klimacie odprężenia, przyjemności i pasji,
  • Odkryć nie dokonują eksperci,
  • Odkryciu sprzyja zwrot do świata bajek,
  • Odkrycie następuje przez bisocjację (kojarzenie obrazów, metod, pojęć należących do dwóch różnych dziedzin).


Spośród dużej liczby metod inwentycznych nie jest łatwo wskazać te, które są najbardziej skuteczne w procesie innowacji. Metody dlatego różnią się od siebie, aby  osoby odpowiedzialne za proces myślenia twórczego w przedsiębiorstwach mogły je dobierać w zależności o potrzeb oraz dostępnych warunków. Zatem od umiejętnego dobrania metod na poszczególnych etapach procesu innowacji zależy czy przyniesie on oczekiwany efekt w postaci pomysłów. Każda metoda jest specyficzna, szczególnie w obszarze sposobu definiowania i odnoszenia się do przedmiotu analizy – problemu.


Dla zobrazowania różnic przedstawiamy kilka najpopularniejszych metod:

  • Metoda „burzy mózgów”. Jedna z najpopularniejszych oraz jednocześnie najbardziej zepsutych metod inwentycznych, której twórcą był Alex Faickney Osborn.  Metoda składa się z dwóch etapów: etapu generowania pomysłów (sesji pomysłowości),  podczas którego zespół lub pojedyncza osoba analizują problem i wskazują możliwie jak największą liczbę pomysłów pozwalających na rozwiązanie problemu oraz etapu weryfikacji i wartościowania wygenerowanych pomysłów (sesji myślenia negatywnego), w wyniku której wybrane zostają pomysły wartościowe, przekazane do dalszego opracowania. Sesje prowadzone są w zespołach, przy czym w sesji pomysłowości powinny uczestniczyć osoby nie posiadające wiedzy specjalistycznej o problemie, natomiast w sesji negatywnego myślenia udział laików jest niedopuszczalny.  Biorą w niej udział eksperci potrafiący właściwie ocenić użyteczność zgłoszonych pomysłów.  Sesja pomysłowości wymaga zachowania pięciu podstawowych zasad: akceptacji każdego pomysłu, niedopuszczania wzajemnej krytyki pomysłów przez uczestników, nieskrępowanej wyobraźni uczestników sesji , gromadzenia jak największej liczby pomysłów, nawet tych najbardziej abstrakcyjnych, ulepszania i rozwijania pomysłów zgłoszonych przez innych uczestników sesji.
  • Metoda Philips 66 jest zbliżona zasadami do „burzy mózgów” oraz wykorzystywana często jako rozgrzewka przed „burzą mózgów”. Nazwa metody pochodzi od nazwiska twórcy. Metodę rozpoczyna się od przygotowania opisu sytuacyjnego problemu, który ma zostać rozwiązany, a następnie wyznacza się  6-osobowe grupy, które pracując 6 minut nad zadanym problemem, wypracowują pomysły. Następnie przedstawiają ja na „sesji plenarnej”, po której następuje albo zakończenie tj. podjęcie decyzji co do najlepszego pomysłu, albo kontynuuje się poszukiwanie pomysłów w dotychczasowych grupach.
  • Metoda kruszenia. Twórcy metody wyszli z założenia, że ograniczenie pomysłowości wynika przede wszystkim z przyzwyczajenia do ustalonego i pielęgnowanego porządku. Takie założenie sprowadza ich do wniosku, że aby być pomysłowym należy „skruszyć” to, co jest, odrzucić przyjęte i utrwalone wyobrażenia świata. Kruszenie odbywa się z wykorzystaniem określonego zestawu pytań w stosunku do przedmiotu „kruszenia”: zastosować inaczej? (inne użycie po zmianach lub bez nich); zaadoptować? (kopiowanie, upodobnienie do innego obiektu); zmodyfikować? (nowa forma, barwa, kształt); powiększyć?  (zwiększenie częstotliwości, dodanie czegoś); zmniejszyć? (odjęcie czegoś, miniaturyzacja); zastąpić? (inne materiały, miejsce, sposób); zreorganizować? (inny model, inna kolejność, uzupełnienie); odwrócić? (do góry nogami, zmiana ról, kolejności); kombinować? (a dlaczego nie tak, a dlaczego nie z tym?). Kruszenie podobnie jak poprzednie metody odbywa się podczas sesji zespołów inicjujących.
  • Metoda dobrych przykładów (dobrych praktyk). Metoda ta polega na tworzeniu pomysłów na rozwiązanie problemu w oparciu o podobne przykłady występujące w rzeczywistości. Na przykład  polega to na rozwiązywaniu problemu z działem sprzedaży w przedsiębiorstwie informatycznym poprzez analizowanie „dobrych przykładów” z branży uznawanej powszechnie za najlepiej zorganizowaną w tym obszarze.
  • Analogia (personalna, bezpośrednia, symboliczna, fantastyczna). Metoda wskazująca na poszukiwanie pomysłów na rozwiązanie problemu poprzez porównanie przedmiotu analizy do przedmiotu ze świata przyrodniczego czy baśni po to, aby identyfikując cechy wspólne, łatwiej znajdować rozwiązania.



Organizacja myślenia


Właściwa organizacja procesu myślenia twórczego jest najważniejszym czynnikiem osiągnięcia zamierzonych efektów. Twórcy i praktycy zwracają uwagę w szczególności na następujące aspekty organizacyjne: zespół/grupa, miejsce realizacji sesji, czas, sposób zdefiniowania przedmiotu, przebieg seansu.


Zespół:
Większość metod inwentycznych realizowanych jest w zespołach. Praca w zespołach gwarantuje różnorodność i wielość pomysłów. Zespół inwentyczny powinien być multidyscyplinarny oraz różnorodny, tzn. jego członkami powinni być przedstawiciele rożnych dziedzin wiedzy (nauk ścisłych, humanistycznych, przyrodniczych), praktycy (np. pracownicy) i teoretycy (np. naukowcy), laicy i doświadczeni, pracownicy przedsiębiorstwa oraz eksperci zewnętrzni, mężczyźni i kobiety czy przedstawiciele rożnych narodowości oraz ras. Oczywiście do podejścia różnorodności należy podejść z wyczuciem. Jeżeli przedmiotem zmian jest funkcjonowanie komórki organizacyjnej firmy, to takie wyróżniki uczestników, jak narodowość czy płeć nie będą miały znaczenia. Natomiast jeżeli przedmiotem będzie wprowadzenie nowego produktu na rynek globalny, wówczas spojrzenie z punktu widzenie zwyczajów narodowych czy płci będzie bardzo istotne.


Idealny zespół powinien się składać z indywidualności, a członkowie zespołu powinni mieć nie mniej niż 25 i nie więcej niż 40 lat. Nie mniej niż 25, gdyż jest to wiek, po którym człowiek staje się dojrzały, zakończył studia, rozpoczął pracę, założył rodzinę, co oznacza, że zaczyna być osobowością o ugruntowanych poglądach i wiedzy. Nie więcej niż 40 lat, bowiem osoby w tym wieku są już mniej otwarte, spontaniczne, a bardziej zakorzenione w schematach zawodowych oraz społecznych. Oczywiście przyjęty zakres wyznacza tylko ramy, a dopiero przedmiot myślenia twórczego oraz metoda, którą zastosujemy będą determinować, jaką kategorię wiekową uczestników zaangażujemy.


Liczebność zespołów jest rożna w poszczególnych metodach inwentycznych, na przykład w metodzie „burzy mózgów” zespół atakujący problem powinien liczyć 12 członków, a zespół weryfikacji pomysłów 3 członków.  Ograniczenie liczebności wynika przede wszystkim z możliwości koordynowania zespołu przez prowadzącego. Uzasadnieniem większej liczebnie grupy na etapie kreatywnym jest potencjalnie większa liczba pomysłów. Odwrotnie mniejsza liczebnie grupa na etapie weryfikacji oznacza większą efektywność w podejmowaniu decyzji w stosunku do ocenianych pomysłów.


Członkowie zespołu powinni cechować się: niezależnością myśli, bogatym myśleniem oraz wytrwałością. Uważa się, że posiadanie w zespole członków o zbyt wysokich kwalifikacjach może utrudnić pracę ze względu na ich zbyt analityczny sposób myślenia. Dużo korzystniejsze jest zapraszanie do współpracy ludzi o mniej specjalistycznej, ale szerokiej wiedzy. Oczywiście nie należy pomijać osób o wysokich kwalifikacjach (ekspertów) w procesie myślenia twórczego, można bowiem konsultować z nimi efekty prac oraz zaangażować ich do weryfikacji pomysłów.


Należy unikać umieszczanie w grupie osób wzajemnie podległych służbowo, gdyż może to wywoływać zachowania konformistyczne wśród osób podległych, obawiających się reakcji przełożonego lub pragnących się mu przypodobać. Nie zawsze też wskazany jest udział w zespole osób, które będą w przyszłości odpowiedzialne za wdrażanie pomysłów, gdyż wiedza o dalszych stadiach procesu może powodować zbyt dużą ostrożność, przeświadczenie o większej istotności własnych pomysłów oraz krytycyzm w stosunku do innych.


Miejsce:
Wybór odpowiedniego miejsca ma ogromne znaczenie dla właściwego przeprowadzenia seansu. Przede wszystkim seanse powinny się odbywać poza miejscami, w których uczestnicy przebywają na co dzień (najlepiej organizować je poza biurem, a nawet poza miejscem zamieszkania). Zaleca sie, aby były to  miejsce „odizolowane od świata”, tzn. takie, w których nikogo z uczestników nie będą rozpraszać codzienne sprawy życiowe i zawodowe. Miejsca muszą pozwolić na koncentrację wyłącznie  na przedmiocie.


Pomieszczenia, w których prowadzone będą seanse powinny być przestronne, odpowiednie do liczebności zespołu. Muszą ułatwiać różne formy komunikacji. Przede wszystkim, uczestnicy powinni byś ustawieni przodem do siebie, a zatem odpada ustawienie krzeseł na wzór szkolny. Ściany pomieszczania, w którym odbywać się będzie seans, powinny być  pomalowane żywymi kolorami, wzmacniającymi kreatywność lub co najmniej kolorami neutralnymi.


W zależności od wybranej metody, miejsce przeprowadzania seansu powinno być wyposażone we wszelkie pomocne urządzenia, takie jak rejestrator dźwięku i obrazu, flip chart, ekran oraz rzutnik itd.


Czas:
Trudno jest jednoznacznie określić czas trwania seansów. Należy zawsze brać pod uwagę możliwości członków zespołu, praktyka podpowiada jednak, że seans nie powinien trwać dłużej niż godzinę.


Przedmiot:
Bardzo istotne znaczenie dla powodzenia procesu innowacji ma właściwe postawienie problemu (może on mieć charakter organizacyjny, procesowy, produktowy itd.) Aby być pewnym, czy problem został dobrze określony, możemy się posłużyć jedną z metod inwentycznych, właściwych dla etapu identyfikacji problemu, na przykład metodą dobrego przykładu. Niewłaściwe określenie problemu może wpłynąć negatywnie na zaangażowanie zespołu w pracę. Kiedy już wybrana została metoda, należy opracować program seansu. Należy pamiętać, aby przedmiot problemu wybrać i zdefiniować jeszcze przed rozpoczęciem seansu oraz aby poinformować o tym problemie z odpowiednim wyprzedzeniem wszystkich uczestników. Jeżeli problem jest skomplikowany, a zespół nie posiada wystarczającego doświadczenia, można przygotować także materiały wprowadzające i przekazać je uczestnikom.


Określenie przedmiotu musi być działaniem świadomym i uwzględniać cel. W zależności od tego co chcemy osiągnąć, przedmiot może zostać określony bardziej lub mniej szczegółowo. Jeżeli zależy nam na zmianie produktu, wówczas możemy sobie pozwolić na szerokie określenie przedmiotu i nie dostarczanie uczestnikom żadnych informacji wprowadzających. Jeżeli natomiast zależy nam na zmianie wyłączne jednego aspektu produktu, to konieczne jest szczegółowe przygotowanie uczestników.


Seans:  
Zastosowanie każdej z metod wymaga przeprowadzenia prac przygotowujących do seansu. Polegają one na:

  • Przygotowaniu opisu sytuacyjnego, właściwym sformułowaniu przedmiotu i zebraniu innych informacji dla uczestników zespołu. Zaleca się, aby przygotowaniem zajmował się inna grupa, niż biorąca udziału w seansach kreatywności,
  • Wybraniu dla zespołu prowadzącego, który zadba o prawidłowy przebieg seansu. Prowadzący powinien mieć wiedzę i doświadczenie udziału w zespołach inwentycznych,
  • Poinformowaniu członków zespołu o terminie, miejscu oraz programie seansu z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem,
  • Omówieniu z członkami zespołu zasad komunikacji (np. jak zgłaszać pomysł, jak notować pomysły itd.).


Dobrze jest rejestrować seanse, aby po ich zakończeniu sprawdzić czy wszystkie zgłoszone pomysły zostały wychwycone przez prowadzącego. Rejestracja audio lub wideo nie zwalnia prowadzącego z zapisywania pomysłów na tablicach czy kartkach papieru. Takie postępowanie, oprócz oczywistych względów archiwizacyjnych, ma także znaczenie metodyczne. Członkowie zespołu, widząc przez cały czas zgłaszane pomysły, unikają powtórzeń oraz rozbudowują pomysły już zgłoszone.


Duże znaczenie dla utrzymania zadowolenia zespołu ma poinformowanie go o wynikach seansu, przesłanie zebranych pomysłów czy nawet poproszenie o ich indywidualne uzupełnienie.





Choć nie jest to proste, myślenia twórczego można się nauczyć. Nie musi ono oznaczać chaosu i ryzyka dla uporządkowanej dotychczas firmy, bowiem opisane wyżej metody pozwalają na precyzyjne zarządzanie kreatywnością pracowników.


Literatura:

  1. Adler H., Inteligencja kreatywna, 2003.
  2. Bono de E., Myślenie równoległe, 1998.
  3. Bratko A.A., Wołkow P.P., Koczergi A.N., Cariegordcew G. I., Modelowanie czynności psychicznych, 1973.
  4. Buzan T., Mapy twoich myśli, 2007.
  5. Czaputowicz T. M., Nigdy nie jest za późno …, 1980.
  6. Góralski A., Twórcze rozwiązywanie zadań, 1989. 
  7. Kaufman A., Fustier M., Drevet A., Inwentyka. Metody poszukiwania twórczych rozwiązań, 1975.
  8. Levine M., Umysł - krok po kroku, 2006.
  9. Martyniak Z., Wstęp do inwentyki, 1997.
  10. Morgan G., Obrazy organizacji, 2002.
  11. Nałczadżjan A., Intuicja a odkrycia naukowe, 1979.
  12. Nęcka E., Psychologia twórczości, 2001.
  13. O’Connor J., NLP dla liderów, 2007.
  14. Pfeffer J., Sutton I. R., Wiedza a działanie, 2002.
  15. Saloane P., Twórcze myślenie w zarządzaniu, 2005.
  16. West M. A., Rozwijanie kreatywności wewnątrz organizacji, 2000 

Menedżerskie

Finansowo-Księgowe

HR, Kadry i Płace 

Projekty Specjalne

Szkolenia Zamknięte

Umiejętności osobiste

Prawo

Asystentki i sekretarki

Podatki

Rachunkowość

Finanse



Prawo Pracy

Czas Pracy

Ubezpieczenia społeczne

HR

Mówcy inspirujący

Special Express Training (SET)

Coaching medialny

Mystery shopping 

Innowacyjność

Szkolenia zamknięte - informatyczne

Szkolenia zamknięte

Zarządzanie zmianą

Train The Trainers


Szkolenia specjalistyczne  |  Zarządzanie projektami  

BESTSELLER - Wystąpienia publiczne z Krystyną Jandą

Voucher szkoleniowy | Karta zgłoszeniowa | Plan szkoleń | Outdoor/Integracja | Eventy | Gra miejska 

O nas: Firma szkoleniowa | Trenerzy | Praca | Kontakt        Filmy video: Szkolenia | Referencje

Na tej stronie wykorzystywane są pliki cookies.
Dowiedz się więcej w Polityce cookies

Znajdziesz nas także na:       YouTube     Facebook   Blog


GRUPA EN BLOC © 2018 - Mówcy inspirujący, szkolenia, coaching i consulting

  Platforma: iCMS3